Ο Τσίκο ταξιδεύει

Εδώ και έξι χρόνια είμαι συνταξιούχος, ύστερα από τριάντα τρία χρόνια συνεχούς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ως βοηθός λογιστή. Όλα τα χρόνια της εργασίας μου οι υποχρεώσεις δεν μου άφηναν πολλά περιθώρια να κάνω πράγματα που θα με γέμιζαν και θα μου έδιναν τη χαρά της δημιουργίας. Τότε έγραψα σε ένα μικρό χαρτί «Λυδία απούσα…» και έδωσα και την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου με τη συνταξιοδότησή μου να προσπαθήσω να βρω αυτό που θα μ’ έκανε χαρούμενη και ολοκληρωμένη.

Ξεκίνησα μαθήματα αγιογραφίας και τεχνικής decoupage μιας και από τα παιδικά μου χρόνια είχα δεξιότητα στη ζωγραφική.

Πάλι όμως δεν ένιωθα πληρότητα.

Η οικονομική κρίση που επηρέασε και την οικογένεια μου, ανέδειξε την ευαίσθητη πλευρά μου. Θέλησα μέσα από κοινωνικές δομές να βοηθήσω όσο μπορούσα συνανθρώπους μου που βρίσκονταν ίσως σε χειρότερη κατάσταση από μένα. Έτσι έγινα εθελόντρια στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, στην εταιρεία προστασίας σπαστικών «Πόρτα Ανοιχτή» και στο Ασκληπιείο Βούλας υπό την καθοδήγηση του πατρός Κωνσταντίνου και της πρόνοιας του νοσοκομείου ως συνοδός ασθενών που δεν έχουν κάποιο οικογενειακό ή φιλικό άτομο να τους βοηθήσει όταν πρόκειται να μεταβούν με ασθενοφόρα σε άλλα νοσοκομεία για επιπλέον εξετάσεις. Με διάφορες δημιουργίες στήριξα και στηρίζω αφιλοκερδώς τα χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά bazaar των δομών όπου είμαι εθελόντρια.

Η ζωή μου άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον και χαρά που λάμβανα, δίνοντας.

Η μετανάστευση της οικογένειας του γιου μου στο εξωτερικό μού έδωσε την ιδέα να γράψω παραμύθια για τα εγγόνια μου,που αν ήταν κοντά μου θα τους τα έλεγα λίγο πριν κοιμηθούν.

Έτσι ξεκίνησα. Χωρίς ιδιαίτερες σπουδές,εμπειρίες και γνώσεις, αλλά με πολλή αγάπη και καθοδήγηση σε αξίες που διδάχθηκα από την οικογένειά μου και που βίωσα στη διάρκεια της ζωής μου.

Ύστερα από δέκα χρόνια, στο παλιό χαρτάκι που πάντα φύλαγα, έγραψα «Λυδία παρούσα!!!».