Κλεπταποδόχος δειλινού

Η Γιώτα Μάρκου γεννήθηκε στα Σπάτα όπου έζησε τις περισσότερες μέρες του βίου της, κυρίως χειμώνες, τα καλοκαίρια τα περνούσε στην Λούτσα. Αγάπησε τις δύο πόλεις για διαφορετικούς λόγους την καθεμιά. Την πρώτη γιατί εκεί είναι οι ρίζες της και την δεύτερη για την αίσθηση ελευθερίας που της δίνει. Τώρα ζει μόνιμα στην Αρτέμιδα Αττικής. Δίδαξε αγγλικά και γαλλικά αρκετά χρόνια. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους και να τους βάζει μέσα σε διάφορες ιστορίες που γράφει. Έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά και εφημερίδες του τοπικού καθώς και του Aθηναϊκού Τύπου. Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Χορός σαλτιμπάγκων κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Οσελότος.

Λευτέρης Κωνσταντινίδης, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Πολιτών Αττικής

Κλεπταποδόχος είναι αυτός που διαπράττει το αδίκημα της κλεπταποδοχής, που συνίσταται στην εν γνώσει του αποδοχή, φύλαξη, διακίνηση και οικειοποίηση του κλοπιμαίου, με σκοπό το ίδιον όφελος.

‘Το κόκκινο του δειλινού πυρπόλησε την άκρη του σύννεφου που φάνταζε σαν μικρή τουφίτσα κοριτσίστικων μαλλιών!

‘Άπλωσε παντού τα χρυσά του σεντέφια και εγώ που νόμισα πως ήταν δικά μου, τα φόρεσα όλα.

Πόσα μου άρεσε αυτό, να είμαι κλεπταποδόχος εκείνου του κόκκινου που το είπαμε δειλινό!’

(Απόσπασμα από το 1ο ομότιτλο ποίημα της συλλογής, μετά το εισαγωγικό)

Η Γιώτα Μάρκου τιτλοφορεί και αρχίζει την ποιητική της αφήγηση με μια λεπτή και συνάμα τρυφερή ειρωνεία. Γιατί βλέποντας τον τίτλο του βιβλίου περιμένει κανείς να είναι μια καταγγελία για τα τεκταινόμενα του κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου. Αντ’ αυτού η ίδια αυτοαποκαλύπτεται ως εκούσια παραβάτης, παρά το ελαφρυντικό (νόμισα πως ήταν δικά μου). Η τόσο μοναδική και ανεκτίμητη αίσθηση εκείνου του δειλινού, αναδεικνύει μια παράλληλη αλληγορία ενοχής, σαν να είναι ένα είδος κλοπής μιας πολύτιμης κατάστασης, τόσο κοινής αλλά και τόσο ίσως απόμακρης.

Έτσι εντοπίζεται μια αντίστροφη συγγένεια και συνέχεια με την τραγική ειρωνεία που εξιστορείται στον ‘Χορό Σαλτιμπάγκων’, που έδωσε και τον τίτλο στο πρώτο της βιβλίο. Είχαμε πει τότε ότι η Γιώτα Μάρκου «έχει συντονισμένες τις ποιητικές της κεραίες στην πραγματική ουσία των γεγονότων». Με το δεύτερο βιβλίο αυτές οι κεραίες έχουν αποκτήσει πολύ υψηλότερη ευαισθησία και ευκρίνεια.

Η Γιώτα είναι ο δικός μας αγαπημένος άνθρωπος, της δικής μας πόλης ή της μεγάλης γειτονιάς μας. Παρακολουθεί και καταγράφει τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, αφουγκράζεται και βιώνει με ακραίο σπαραγμό τα συλλογικά και προσωπικά αδιέξοδα, τον ανθρώπινο πόνο και τη μοναξιά. Γίνεται έτσι το βαρόμετρο του ατομικού και του συλλογικού ασυνείδητου. Το αποδίδει με αυθεντικότητα, ακρίβεια και εντιμότητα και το μετουσιώνει ποιητικά με μεγάλη αγάπη, τρυφερότητα και απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Στη συνταγή της γραφής της χρησιμοποιεί τα βασικά υλικά και καταστάσεις που απλόχερα η φύση μας προσφέρει η φύση της Πατρίδας μας: Τον ήλιο, τα αστέρια, το φως, το σκοτάδι, τις σκιές, τα λουλούδια με τις μυρωδιές τους, τα χρώματα των λουλουδιών, της θάλασσας και του ουρανού, την πέτρα, το χώμα και το νερό και όλα με μια ανάμεικτη ευωδία βοτάνων, λουϊζας και δυόσμου.

Με αυτή την έννοια πολλά από τα ποιήματά της ενώ αποπνέουν βαθειά ελληνικότητα έχουν μια επιλεκτική συγγένεια με την ανατολική και γιαπωνέζικη ποίηση.

Σε κάθε βήμα η Γιώτα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ακούραστο και αδέκαστο εσωτερικό κριτή σε ένα διαρκές δικαστήριο των αξιών, που δεν υπόκειται σε εκπτώσεις.

Ο  ‘Κλεπταποδόχος’ είναι ένα βιβλίο ζωντανό και επίκαιρο σαν ζεστό ψωμί… που το δίνει αντίδωρο σε όλους εμάς από τα βάθη της καρδιάς της…

• Το βιβλίο αρχίζει με την αγάπη…

Αντί για πρόλογο

Τώρα

Τώρα, πριν και αύριο θα σου μάθω την ζωή να αγαπάς μ’ αυτό το όμορφο το χρώμα της αγάπης, που ό,τι και να φορέσεις, πάντα θα σου ταιριάζει.

Μόνο η αγάπη πρέπει να μείνει κοντά μας, μόνο η αγάπη!

Κάθε χρόνο στις αρχές του καλοκαιριού θα θερίζουμε τα κίτρινα στάχυα για να συνεχίζουμε τον ατελείωτο κύκλο!

Τώρα, πριν, αύριο, για πάντα.

Ναι, μπορούμε να το φωνάξουμε: για πάντα, για όσο υπάρχει ζωή!

• Και τελειώνει με την υπόσχεση:

Γη της Επαγγελίας

Στην γη της Επαγγελίας δεν μπόρεσα να φτάσω, έκλεισαν νωρίς οι δρόμοι…

Δεν έκλαψα, πείσμωσα και σκέφτηκα: «Θα προσπαθήσω πάλι και αυτή τη φορά θα προλάβω!»